پژوهشنامه فلسفه دین (نامه حکمت)

وجود لنفسه در فلسفه سارتر

شناسنامه علمی شماره

نویسنده

استادیار گروه فلسفه، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

چکیده

سارتر با پذیرش مفهوم «روی­آورندگی» در فلسفۀ هوسرل اظهار می­دارد که آگاهی عبارت است از آگاهی از چیزی. آگاهی همواره دارای متعلّق است و به چیزی اشاره می‌کند که شناخته شده است. او، به واقعیتی به نام نومن که در پس فنومن‌ها یا پدیدارها قرار دارد معتقد نیست؛ و از سوی دیگر، پدیدارها را متکی به آگاهی یا فاعل شناسا نیز نمی‌داند. پدیدارها، خود تکیه‌گاه خود هستند. بدین ترتیب ما با دو نوع وجود مواجه می‌شویم: یکی آگاهی و دیگری متعلق‌های آگاهی یا پدیدارها. سارتر نوع اول را وجود لنفسه و نوع دوم را وجود فی‌نفسه می‌نامد. در این مقاله، پس از بررسی رهیافت پدیدارشناسانة سارتر، به ویژگی‌های وجود لنفسه از جمله عدم بودن و آزاد بودن؛ و همچنین به برخی از ساختارهای این نوع وجود مانند غیرشخصی بودن، غیرجوهری بودن و فقدان و میل، پرداخته می‌شود.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Being-for-itself in Sartre’s Philosophy

نویسنده [English]

  • Hedayat Alavitabar

Assistant Professor at the Department of Philosophy, Allameh Tabataba'i University, Tehran, Iran

چکیده [English]

Accepting the concept of “intentionality” in husserl’s philosophy, Sartre maintains that consciousness consists in consciousness of something. Consciousness has always an object and refers to something that is known. He does not believe that there is any reality, “noumenon”, lying behind the phenomena. On the other hand, he does not regard phenomenon as dependent on consciousness or the knowing subject. Phenomena are selfsustaining. Hence, we are confronted with two types of being: consciousness and the objects of consciousness or phenomena. Sartre calls the first type “being-in-itself” and the second type “being-for-itself”. Having dealt with Sartre’s phenomenological approach, this article examines some characteristics of “for-itself” such as nothingness and freedom. In addition, it deals with some structures of “for-itself” such as to be impersonal, to be nonsubstantial, lack and desire.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Phenomenology
  • Intentionality
  • Being-in-itself
  • Being-foritself
  • Sartre
کرنستون، موریس (1371)، ژان پل سارتر، ترجمة منوچهر بزرگمهر، تهران: انتشارات نیلوفر.
Catalano, Joseph (1980), a commentary on Jean-Paul Sartre’s “Being and Nothingness”, Chicago: The University of Chicago Press.
Cochrane, Arthur (1956), the Existentialists and God, Philadelphia: The Westminster Press.
Desan, Wilfrid (1960), the Tragic Finale, New York: Harper and Brothers.
Edwards, Paul (1972), Encyclopedia of Philosophy, vol.7, New York: Macmillan.
Green, Norman (1963), Jean-Paul Sartre; the Existentialist Ethics, Michigan: Ann Arbor.
King, Thomas (1974), Sartre and the Sacred, Chicago: University of Chicago Press.
Laycock, Steven (1991), “Nothingness and Emptiness: Exorcising the Shadow of God in Sartre”, Man and World, vol. 24.
McLachlan, James (1997), “the Theological Character of Sartre’s Atheology in Being and Nothingness”, Epoche, 5 (1-2).
Sartre, Jean-Paul (1948), the Psychology of Imagination, New York: Philosophical library.
Id. (1957-a), Being and Nothingness; An Essay on Phenomenological Ontology, tr. Hazel Bernes, London: Methuen.
Id. (1957-b), the Transcendence of the Ego: An Existentialist Theory of Consciousness, tr. Forrest Williams and Robert Kirkpatrick, New York: Noonday Press.
Id. (1962), Situations I, tr. Annette Michelson, New York: Collier Books.
Warnock, Mary (1967), Existentialist Ethics, London: Macmillan.
پژوهشنامه فلسفه دین (نامه حکمت)
دوره 7، شماره 2 - شماره پیاپی 2
آبان 1388
صفحه 77-95